domingo, 29 de noviembre de 2015

Playa del Carmen, Quintana Roo, Corazón de la Riviera Maya







Es la ciudad más grande y cosmopolita de la Riviera Maya, la ciudad se encuentra en constante crecimiento poblacional y ofrece al visitante hoteles de diversas categorías, tiendas, platerías, restaurantes de comida internacional, diversión, antros, discos a lo largo de su Quinta Avenida que es peatonal, y playas. Además ésta cuenta con su zona hotelera denominada Playacar, que es donde se encuentran los hoteles de mayor categoría, zonas comerciales, zonas residenciales, aviario y campo de golf, desde ahí se puede viajar a la isla de Cozumel, abordando los famosos ferris.
















Playa del Carmen es la cabecera del municipio de Solidaridad, Quintana Roo, localizado al sureste de México, y al sur de Cancún.

Está dentro de la zona turística denominada "Riviera Maya". La ciudad  es bañada por las aguas del Mar Caribe y su principal actividad económica es el turismo. Esto viene de la mano que también se genere mucho trabajo en la industria de la construcción, esta es la segunda industria más importante del municipio.

Hasta mediados de los años ochenta, Playa del Carmen era un pequeño pueblo de paso con menos de 1500 habitantes, aunque en las últimas dos décadas se ha transformado notoriamente al ritmo del crecimiento del turismo
En el año 1996 su población era de 10 000 habitantes, en el 2003 ya contaba con una población de 49 000 habitantes, debido principalmente a la inmigración de personas de distintas partes de la república en busca del trabajo que demanda la industria turística.De acuerdo con cifras del Instituto Nacional de Migración de 2003, al menos el 7 por ciento de la población que reside permanentemente en la ciudad es de origen extranjero. Hasta noviembre de 2004, el crecimiento de este destino turístico se reflejaba en la oferta hotelera de 23.428 habitaciones en operación y una afluencia anual de viajeros estimada en un poco más de dos millones de personas, principalmente de Estados Unidos, Canadá y Europa.[cita requerida] Según el Censo de 2010 la ciudad cuenta con 159.310 Residentes; ésto se puede traducir a 14.285 residentes nuevos por año, 39 residentes nuevos por día en los últimos 7 años.
En tiempos prehispánicos Playa del Carmen se llamaba Xaman Há (en idioma maya: Xaman Ha', ‘Agua del Norte’)? y era un punto de partida de los mayas en su peregrinaje al santuario de Ixchel en Cozumel. El primer asentamiento moderno data de principios del siglo XX cuando allí se ubicó una comunidad de pescadores, productores de cocoteros y del árbol del chicle.

Durante el siglo XVI los españoles invadieron y conquistaron la mayoría de los sitios mayas. Sin embargo, a diferencia de muchos otros, Playa del Carmen nunca se convirtió en asentamiento español. Con la llegada de los españoles a México, se tiene registrado que Francisco de Montejo fue quien conquistó esta región en 1526, fundando la villa de Salamanca en donde actualmente se encuentra Xel-Ha. Asimismo, un año más tarde, un lugarteniente de Montejo, Alonso Dávila, estableció su campamento en Xaman-Ha a la cual describía como una villa de pescadores. No obstante dichos acontecimientos, esta zona permaneció muy poco habitada durante todo el periodo de la colonia.

La fundación de Playa del Carmen se debió a una compañía colonizadora chiclera de la costa oriental de Yucatán, que en 1908 logró del gobierno de Porfirio Díaz la concesión para explorar los recursos forestales.







sábado, 28 de noviembre de 2015

Tamaulipas!

















Tamaulipas es uno de los treinta y un estados que, además con el Distrito Federal, constituyen las treinta y dos agrupaciones federativas de Estados Unidos de México.
Limita con Nuevo León por el poniente, con el golfo de México hacia el levante, con Veracruz y San Luis Potosí hacia el mediodá, y al septentrión conlleva una luenga frontera con el estado estadounidense deTexas. De acuerdo con el último Conteo de Población y Vivienda 2010, Tamaulipas tiene una masa demográfica de 3.268.554 moradores.
Se particiona en 43 municipios. Su capital es Ciudad Victoria. Otras poblaciones importantes son Tampico, Reynosa, Matamoros, Nuevo Laredo, Ciudad Madero, Altamira, Río Bravo, Ciudad Mante, Xicoténcatl y Valle Hermoso.

----------------------------------------------------------------------

Η Ταμαουλίπας (ισπανικά: Tamaulipas, επίσημη ονομασία Estado Libre y Soberano de Tamaulipas) είναι μία από τις 31 πολιτείες του Μεξικού. Χωρίζεται σε 43 δήμους και πρωτεύουσα είναι η Σιουδάδ Βικτόρια, η οποία πήρε το όνομά της από τον Προέδρο του Μεξικού, Γουαδαλούπε Βικτόρια. Άλλες μεγάλες πόλεις είναι η Ρεϊνόσα, η Ματαμόρος, το Νουέβο Λαρέδο και το Ταμπίκο. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, η Ταμαουλίπας έχει 3.268.554 κατοίκους (12η μεγαλύτερη). Η πολιτεία βρίσκεται στο βορειοδυτικό Μεξικό. Συνορεύει με την πολιτεία Βερακρούς στα νοτιοανατολικά, το Σαν Λουίς Ποτοσί στα νοτιοδυτικά και το Νουέβο Λεόν στα δυτικά. Στα βόρεια συνορεύει με την αμερικανική πολιτεία Τέξας, με την οποία έχει 370 χιλιόμετρα συνόρων. Στα ανατολικά, βρέχεται από τον Κόλπο του Μεξικού. Στο δυτικό άκρο της πολιτείας βρίσκεται η Ανατολική Σιέρρα Νεβάδα, η οποία ξεπερνά σε ύψος τα 3 χιλιόμετρα. Η πολιτεία έχει έκταση 79.384 χλμ² (6η μεγαλύτερη). Στο βόρειο τμήμα της πολιτείας, η οικονομία βασίζεται στην αγροτική παραγωγή και την βιομηχανία. Στο νότιο τμήμα, η οικονομία βασίζεται στην επεξεργασία πετροχημικών. Από τα τελωνεία της πολιτείας εξάγεται περίπου το ένα τρίτο των αγαθών που παράγεται στο Μεξικό




Vive, Conoce y Disfruta Tamaulipas y sus pueblos mágicos. Tula Tiene tanto que mostrar, desde su historia, gastronomía y mucho mas




El Boulevard Costero que cruza gran parte de la playa, ofrece una variedad de clubes de playa, confortables hoteles y restaurantes reconocidos por su deliciosa sazón en los cuales no pueden faltar las inigualables jaibas rellenas, cocteles de mariscos, la tradicional carne a la tampiqueña y frescos pescados. También se cuenta con bares de excelente ambiente.





La historia de este delicioso platillo se remonta a don José Inés Loredo que vivió en Tampico Tamaulipas; trabajaba como mesero en varios hoteles y restaurantes del lugar. José Inés aprendió muy bien el trabajo de la cocina y aparte de eso tenía un inigualable don de gentes; y fue por estas cualidades que era conocido en casi todo el pueblo. Don José Inés crea el platillo de Carne Asada a la Tampiqueña con un filete delgado y largo de carne asada dispuesto a lo largo de un plato oval, con una guarnición de rajas de chile poblano, enchiladas que de origen debieron ser verdes del tipo huasteco, frijoles negros refritos con totopos y queso. Más adelante, a este platillo se le daría un simbolismo: la carne asada al centro representaría al río Pánuco; el platón o plato oval, la zona Huasteca; las enchiladas verdes, los verdes campos de la región; los frijoles negros la tierra fértil y el queso blanco, la pureza de la gente del lugar. Don José Inés Loredo junto su hermano y compañeros, sigue abriendo restaurantes hasta formar el Grupo Loredo. Y es así, entre tantos éxitos, nombramientos y reconocimientos fue que nació la deliciosa Carne Asada a la Tampiqueña.


Historia

La etimología de tamaulipa es una palabra de origen huasteco, donde el prefijo tam significa “lugar donde”. Aunque no existe un acuerdo acerca del significado del vocablo holipa, parece ser que la interpretación más común es “rezar mucho”, lo cual, uniendo ambas palabras, daría lugar al significado de “lugar donde se reza mucho”. Durante el periodo colonial temprano, uno de los pueblos originales de Tamaulipas, hoy extinto, era conocido como “Los santos”, en lo que parece una hispanización del término holipa.

De acuerdo a registros paleontológicos y arqueológicos, los primeros asentamientos humanos en Tamaulipas datan de doce milenios antes de la era cristiana, y están identificados en el llamado “Complejo Diablo”, en alusión a un cañón de la Sierra de Tamaulipas. Más tarde, a nivel del Trópico de Cáncer, aparecen las primeras manifestaciones de la civilización indígena, ligadas al descubrimiento y domesticación del maíz y con ello, al inicio de la vida agrícola y la agrupación de asentamientos permanentes. Consecuentemente, en este período comenzó a fincarse en esta región una de las manifestaciones de la cultura Mesoamericana.

Tres fueron las áreas culturales de Mesoamérica en Tamaulipas: los pueblos de la Sierra Madre Oriental, los pueblos de la Sierra de Tamaulipas y la Huasteca. Fue en esta última área donde el patrón cultural mesoamericano se definió con mayor claridad y cuyo legado se ha trasmitido hasta nuestros días en las comunidades indígenas huastecas, aunque éstas no sobrevivieron en Tamaulipas y sí en otras entidades como San Luis Potosí e Hidalgo. En esta entidad, los huastecas se asentaron principalmente a lo largo de la cuenca baja del río Guayalejo-Tamesí y en los valles montañosos de Tanguanchín (Ocampo) y Tammapul (Tula). Políticamente no constituyeron un Estado, sino más bien se integraban como un conjunto de señoríos. Fueron hábiles artesanos y poseían una compleja cosmogonía religiosa, al grado de que en la Huasteca surgió el concepto del dios Quetzalcóatl. Como pueblo ubicado en un espacio periférico de la Mesoamérica nuclear, mantuvieron una larga autonomía hasta que en el posclásico tardío los mexicanas sometieron a su dominio a una porción de la Huasteca.

En Tamaulipas, entre los siglos XV y XVI, sucesivas oleadas de nómadas del norte hicieron replegar a los huastecas hacia el río Pánuco, de tal forma que al momento de la Conquista española, prácticamente ya no ocupaban su territorio.

Sobre los grupos de la Sierra Madre Oriental, si bien disponemos de investigaciones arqueológicas, no tenemos mucha información sobre la identificación cultural de los pueblos prehispánicos que la ocuparon.

Hacia la parte meridional, en la región de Ocampo, surgieron sociedades indígenas que poseían una significativa diversificación agrícola, mientras que en la parte septentrional, entre los filos de la serranía, hubo asentamientos con un gran trabajo constructivo, como se hace patente en el Balcón de Montezuma, una zona arqueológica ubicada en las cercanías de la actual capital del estado. Para el siglo XVII, al tiempo del primer encuentro con la cultura occidental, la Sierra Madre era ocupada por los llamados indios pisones. Para el caso de la Sierra de Tamaulipas y como se ha mencionado, de ella se tienen antiquísimas referencias históricas, así como múltiples ejemplos de la evolución posterior de los pueblos indígenas que la habitaron.

Lo anterior es visible en las numerosas ruinas diseminadas en toda esta casi impenetrable serranía, como es el caso de El Sabinito, un interesante sitio actualmente en investigación, que nos habla de una sociedad organizada de tipo mesoamericano. Sin embargo, existen evidencias de que durante el posclásico este modelo cultural se agotó, quedando habitada la sierra por diversos grupos de agricultores, pero de un nivel de civilización menor. En contraste al mundo mesoamericano, en el norte de la entidad y en todo el conjunto del noreste de México y el sur de Texas, imperó en la antigüedad y hasta el arribo de los españoles, un patrón cultural de múltiples grupos tribales nómadas (los chichimecas), entre los que el tronco lingüístico predominante era la lengua coahuilteca. Este vasto espacio norteño formó parte del área cultural de Aridoamérica o la “América árida”. Se trataba de la presencia de numerosas bandas de indios cazadores-recolectores, que deambulaban por las llanuras, especialmente en las cercanías de las corrientes fluviales, los que poseían una reducida cultura material y muy elementales estructuras de organización social. Por mencionar algunos, cabría citar a los carrizos de orillas del río Bravo, a los pintos de las riberas del Conchas o a los janambres del centro de Tamaulipas. Asolados por las redadas esclavistas provenientes de la Huasteca o del Nuevo Reino de León durante los siglos XVI y XVII, los indios de Tamaulipas ofrecieron una fiera resistencia a la ocupación novohispana. Además, este espacio costero se convirtió en refugio de las etnias de las entidades vecinas, identificados como “apóstatas”, es decir, que habían renunciado a la cristianización. Con la colonización de Tamaulipas a partir de la segunda mitad del siglo XVIII, se intentó asentar a los indios chichimecas en misiones a cargo de frailes franciscanos. Sin embargo, hubo muy poco arraigo indígena en estas misiones y los diversos grupos que deambulaban por su territorio acabaron por extinguirse. En este proceso actuaron la guerra, el desequilibrio de sus antiguos hábitats y costumbres de caza y recolección, las epidemias y su poca disposición para asimilarse al orden colonial. Algunos grupos trascendieron hasta mediados del siglo XIX, hasta finalmente desaparecer como etnias diferenciadas.

Antes de la llegada de los conquistadores españoles el territorio de Tamaulipas estuvo ocupado por varias etnias de las cuales sobresalen los huastecos. Américo Vespucio, el célebre cartógrafo italiano que bautizó al continente, visitó el territorio tamaulipeco a finales del siglo XVI y en su correspondencia con Lorenzo di Pierfrancesco mencionó que los nativos llamaban al territorio Lariab. Durante la colonia se le conoció con otros nombres: Reino Guasteca, Provincia de Amichel y Tierra Garayana, Provincia de Pánuco, Comarca de Paul, de Alifau y Ocinan, Médanos de la Magdalena, Costa del Seno Mexicano, Nuevo Reino de León y Nuevo Santander. El nombre actual proviene de la fundación del pueblo de Tamaholipa que hiciese Fray Andrés de Olmos en 1544.

El primer asentamiento permanente Español en el área fue Tampico en 1554. Lo que ahora es Tamaulipas fue incorporada como una provincia de la Nueva España en 1746 con el nombre de Nuevo Santander.

Durante la mayor parte de la colonia la población sufrió los embates de los grupos indígenas rebeldes, a los que a su vez esclavizaban o asesinaban. En 1732 José de Escandón arribó al territorio y desarrolló un agresivo programa de colonización y pacificación que se extendería al vecino Nuevo Reino de León. Tras el llamado a la independencia hecho por Miguel Hidalgo y Costilla, Bernardo Gutiérrez de Lara, originario de Revilla (hoy Nva, Cd, Guerrero, Tam.), se unió a las filas insurgentes y obtuvo importantes victorias en San Antonio Béjar (hoy San Antonio (Texas)).

El 17 de abril de 1817 desembarcó en las costas tamaulipecas Francisco Xavier Mina, rebelde español que llegó al territorio a combatir al ejército imperial de su país. A mediados de siglo, tras la consumación de la independencia, la pugna entre liberales y conservadores y la invasión de los Estados Unidos afectaron enormemente la región, la cual adquirió un fuerte sentido de autonomía. Tras los abusos generados por la presidencia de Antonio López de Santa Anna, en 1840 decidió independizarse de México y unirse a la República del Río Grande junto a los estados de Nuevo León y Coahuila. La incipiente república fue sofocada por el ejército mexicano. Durante la Guerra de Reforma y la Revolución mexicana se libraron importantes batallas en territorio tamaulipeco y a principios del siglo XX Emilio Portes Gil, oriundo del estado, se convertiría en presidente interino de México.

martes, 17 de noviembre de 2015

Camila - La Vida Entera (Official Video) ft. Marco Antonio Solís





Evento “Viva México”, celebrado en homenaje a la Revolución Mexicana



Η Πρεσβεία Μεξικού έχει την τιμή να σας διαβιβάσει την πρόσκληση στην εκδήλωση Viva México”, αφιερω-μένη στην μεξικάνικη επανάστασημε την χορευτική ομάδα των αδελφών Camarillo και τα τραγούδια    της Martha Moreleón.Η εκδήλωση θα διεξαχθεί την Παρασκευή 20 Νοεμβρίου στις 9 μ.μ., στο καφέ/θέατρο Πολυμήχανο (διεύθυνσηΦλέμινγκ 58, Αργυρούπολη).
-----------------------------------------------------
La Embajada de México en Grecia se permite transmitirle la invitación al evento “Viva México”, celebrado en homenaje a la Revolución Mexicana, con presentaciones del grupo de baile de los hermanos Camarillo y de la cantante Martha Moreleón. El evento se llevará a cabo el viernes 20 de noviembre de 2015 a las 21 hrs. en el café teatro Polymichano (dirección: Calle Fleming 58, Argiroupoli).   




martes, 3 de noviembre de 2015

Pueblos Magicos







Un Pueblo Magico es una localidad que tiene atributos simbolicos, leyendas, historia, hechos trascendentes, cotidianidad, en fin magia que te emanan en cada una de sus manifestaciones socio-culturales, y que significan hoy dia una gran oportunidad para el aprovechamiento turistico Mexico es una Nacion cimentada en su riqueza cultural e historica la cual se manifiesta en la belleza natural y arquitectonica de sus pueblos y comunidades, asi como en la diversidad de su oferta cultural tangible e intangible.

domingo, 1 de noviembre de 2015

Ημέρα των Νεκρών στο Μεξικό - Dia de los muertos









Πολλοί έχουν ακούσει για την Ημέρα των Νεκρών στο Μεξικό και για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποία γιορτάζεται αυτή η ημερομηνία, λίγοι όμως γνωρίζουν την ιστορία και τη σημασία της. Όταν ακούτε γιορτή για τους νεκρούς μην πάει ο νους σας σε κάτι μακάβριο.






 Βωμός για τους Νεκρούς


Κάθε 2 Νοεμβρίου οι Μεξικάνοι θυμούνται τους νεκρούς τους με κέφι και μουσική. Γεμίζουν τους τάφους με λουλούδια και για να ξορκίσουν το θάνατο στήνουν σε σπίτια, σε γραφεία, σε σχολεία και σε πλατείες βωμούς αφιερωμένους στους νεκρούς με ζαχαρένιες νεκροκεφαλές, φαγητά, ποτά και «ψωμί των νεκρών», πασπαλισμένο με κόκκινη ζάχαρη που συμβολίζει το αίμα.



Ψωμί των νεκρών


Για τους Μεξικανούς σημασία δεν έχει μόνο ο θάνατος, αλλά και αυτό που ακολουθεί.
Σε αυτό το πλαίσιο γιορτάζουν προσπαθώντας να φανταστούν πως είναι το υπερπέραν, μέσα από αναπαραστάσεις, ήθη και έθιμα που μετατρέπονται σε διαφορετικές κουλτούρες, όλες με την ίδια σημασία, αφού βαδίζουν στον άγνωστο δρόμο που σηματοδοτεί ο θάνατος και που μόνο με σύμβολα μπορεί κανείς να τον φανταστεί.
Η Γιορτή των Νεκρών είναι συνδεδεμένη με το ημερολόγιο του αγροτικού προϊσπανικού κόσμου, καθώς είναι η μόνη γιορτή που γίνεται στην αρχή της συλλογής της σοδειάς. Το πρώτο μεγάλο φαγοπότι μετά από περίοδο μηνών έλλειψης αγαθών, όπου οι θνητοί το γιορτάζουν ακόμα και με τους νεκρούς. Η λατρεία του θανάτου είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της θρησκείας των αρχαίων Μεξικανών.







Πιστεύουν ότι η ζωή και ο θάνατος αποτελούν μία ενότητα και ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ύπαρξης, αλλά ο δρόμος για μετάβαση σε κάτι καλύτερο.
Η θυσία του θανάτου δεν γίνεται για προσωπικούς λόγους: ο θάνατος εκλογικεύεται σαν ένα κοινό αγαθό, η συνέχεια της δημιουργίας. Σημασία έχει η υγεία του κόσμου (με την αστροφυσική έννοια) και όχι η ατομική σωτηρία. Οι νεκροί εξαφανίζονται για να γυρίσουν στον κόσμο των σκιών, για να χαθούν στον αέρα, στη φωτιά, στη γη. Επιστρέφουν με έναν τρόπο που κάνει καλό στο σύμπαν. Οι ανθρώπινες θυσίες θεωρούνται σαν φόρος που πληρώνουν οι νικητές στους θεούς, για να μπορέσουν και εκείνοι με τη σειρά τους να δώσουν τροφή στο σύμπαν και στην κοινωνία.
Επίσης, όταν κάποιος πεθαίνει στις προϊσπανικές μεξικανικές κοινωνίες, οργανώνονται γιορτές για να βοηθηθεί το πνεύμα του νεκρού να βρει το δρόμο του. Κάποια έθιμα μοιάζουν με αυτά των αρχαίων Αιγυπτίων.
Περίπου τρείς χιλιάδες χρόνια πίσω κάποιες φυλές ιθαγενών στα βάθη του Μεξικού, έλεγαν πως η ζωή είναι μόνο ένα όνειρο. Την αληθινή τη βρίσκεις μετά τον θάνατο. Αυτές οι φυλές δεν ήταν τυχαίες, ήταν οι Αζτέκοι, οι Μάγια, οι Τολτέκοι, οι Τλαξκαλτέκοι, οι Τσιτσιμέκοι, οι Τεπανέκοι κι άλλοι (εικ. 3). Γι’ αυτούς τους πολιτισμούς ο θάνατος ήταν απλά ένα χαρακτηριστικό όπως και η ζωή. Όχι κάτι το φοβερό, μυστηριώδες και άσχημο. Και έτσι το γιόρταζαν όπως κάθε άλλο χαρμόσυνο γεγονός.





Τους βάζουν φαγητό για να μην πεινάσουν γιατί το ταξίδι «πάνω στους εννέα ποταμούς» είναι μακρύ και δύσκολο, μέσα από μέρη γεμάτα πολύ κρύο και αφόρητη ζέστη, όπως το Καθαρτήριο.
Το έθιμο αυτό γιορτάζονταν αρχικά το μήνα (κατά των Αζτέκων) της Miccailhuitontli (Μικαϊλγουιτόντλι) δηλαδή της «Κυρίας των Νεκρών» και ήταν αφιερωμένο στα παιδιά και στους νεκρούς.





Coatlicue (Η Κοατλίκουε) θεά της ζωής και του θάνατου


Σύμφωνα με το δικό μας ημερολόγιο, αυτό μεταφράζεται το μήνα Ιούλιο μέχρι τις αρχές του Αυγούστου. Τότε πίστευαν ότι οι νεκροί, όπου και αν βρίσκονται, επιστρέφουν στην οικογένειά τους, για να νιώσουν τη ζεστασιά της. Όταν πριν πεντακόσια χρόνια οι Ισπανοί κατακτητές προσπάθησαν να εξαφανίσουν μαζί με τους ανθρώπους και το τελετουργικό που «κορόιδευε» τον θάνατο, το μόνο που κατάφεραν ήταν να μεταφέρουν τον εορτασμό του στις ημέρες της χριστιανικής γιορτής Όλων των Ψυχών και των Αγίων Πάντων στις 1 και 2 Νοεμβρίου αντίστοιχα





Η προετοιμασία για την γιορτή αρχίζει από τις 31 Οκτωβρίου, το βράδυ της οποίας υποτίθεται ότι ανοίγουν οι πύλες για να έρθουν οι νεκροί. Στην αγορά βρίσκει κανείς καλάμια από ζαχαροκάλαμα που με αυτά θα φτιαχτεί ο βωμός ή αλλιώς «ofrenda» (προσφορά). Αρχικά σε ένα τραπέζι θα τοποθετηθούν κουτιά που θα αναπαριστούν τους τάφους και θα πρέπει να καλυφθούν με λευκό τραπεζομάντιλο ή με χάρτινο τραπεζομάντιλο κομμένο σε πολλά σημεία σαν κεντητό σε διάφορα χρώματα.

Με τα ζαχαροκάλαμα θα φτιαχτεί μια αψίδα, όπου οι γυναίκες θα γεμίσουν με λουλούδια, κυρίως χρυσάνθεμα που θεωρούνται τα λουλούδια των νεκρών. Η φωτογραφίες του νεκρού θα τοποθετηθούν στο βωμό μαζί με αγαπημένα του πράγματα, αντικείμενα βοηθήσουν την ψυχή να φτάσει πιο εύκολα στο σπίτι της.

Η ψυχή θα βρει ακόμα μεγαλύτερη βοήθεια στους παραδοσιακά φτιαγμένους βωμούς, όπου η οικογένεια φτιάχνει ένα μονοπάτι από το δρόμο μέχρι το βωμό, γεμάτο λουλούδια και αναμμένα κεριά. Μεγάλη σημασία για την ημέρα έχουν οι προσφορές του βωμού.

Απαραίτητα είναι τα ζαχαρωτά σε σχήμα κρανίου ή σκελετού, το «pan de muerto» (ψωμί του νεκρού), σοκολάτα, φρέσκα φρούτα και άλλα πολλά.

Αν ο νεκρός το έπινε λίγο παραπάνω, το μεσκάλ θα έχει περίοπτη θέση και αν κάπνιζε τότε θα τα χρειαστεί και τα τσιγάρα του.





Στα κεράσματα της ημέρας την τιμητική τους έχουν τα «calaveras» και οι «catrinas». Τα calaveras, που ουσιαστικά σημαίνει κρανία, είναι κεράσματα φτιαγμένα από ζάχαρη. Με τη λέξη αυτή όμως εννοούνται όλα τα κεράσματα που αναπαριστούν είτε είναι κρανία, είτε φέρετρα, τάφους ή σκελετούς.
Μεγαλύτερης αξίας πάντως είναι τα κρανία στα οποία γράφεται το όνομα του νεκρού στο μέτωπο και τα παιδιά συνηθίζουν να τα ανταλλάσουν μεταξύ τους (έχω δύο Carlos, πάρε ένα και δώσε μου έναν Pablo).



 "calaveras" ζάχαρης











Τα calaveras μπορεί να είναι και φιγούρες από ξύλο ή πηλό και αναπαριστούν σκελετούς σε διάφορα επαγγέλματα, μια αναπαράσταση της κοινωνίας. Φημισμένος για τις φιγούρες του είναι ο José Guadalupe Posada (1852-1913).

"Calavera Catrina"

Οι catrinas είναι επίσης φιγούρες, μόνο που είναι απαραίτητο να είναι γυναίκα ντυμένη με ρούχα του 19ου αιώνα. Συμβολίζει τον θάνατο που μπορεί να μας βρει οποιαδήποτε στιγμή. Πιστεύεται πάντως ότι η χρήση του κρανίου προέρχεται από τους Αζτέκας, οι οποίοι τα χρησιμοποιούσαν κατά τη διάρκεια τελετών ως τρόπαια. Με αυτά τιμούσαν τους νεκρούς και συμβόλιζαν τον θάνατο και την αναγέννηση.





Ημέρα των νεκρών χωρίς ψωμί δεν γίνεται. Το «pan de muerto» είναι συνήθως στρόγγυλο και θεωρείται μεγάλη τύχη να βρεις μέσα του ένα μικρό πλαστικό σκελετούλι που έκρυψε ο φούρναρης (κάτι σαν το φλουρί της βασιλόπιτας δηλαδή).






Πέρα από το φαγητό όμως και το στόλισμα των βωμών, οι οικογένειες φτιάχνουν τα calacas, μάσκες φτιαγμένες από πεπιεσμένο χαρτί, όπου τα παιδιά ζωγραφίζουν κρανία. 


Όλα τα παραπάνω είναι βέβαια μόνο η προετοιμασία…
Στο βωμό, πρώτα έρχονται πίσω τα νεκρά παιδιά. Η ημέρα είναι γνωστή και ως «Día de los Angelitos» δηλαδή «Ημέρα των Μικρών Αγγέλων». Τον πρώτο χρόνο μετά το θάνατο του παιδιού, την υποχρέωση να στήσει το βωμό την έχει ο νονός του, ο οποίος θα φτιάξει και το βωμό ως ένδειξη σεβασμού προς την οικογένεια. Πέρα από τα φαγητά και τα φρούτα, στο βωμό θα τοποθετηθούν παιχνίδια και ένα ροζάριο για προσευχή προς την Παρθένο Μαρία.




Στις 2 Νοεμβρίου που επιστρέφουν και οι νεκροί ενήλικες, γίνεται το πραγματικό πανηγύρι. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά πηγαίνουν στο νεκροταφείο για την προετοιμασία του τάφου. Το πρωί είναι αφιερωμένο στο καθάρισμα του τάφου και στο στόλισμά του. Ξεραμένα λουλούδια απομακρύνονται, χώματα καθαρίζονται και αρχίζει το στόλισμα, το οποίο περιλαμβάνει από μερικά λουλούδια έως και ολόκληρη κατασκευή αναπαράστασης με χρυσάνθεμα και άλλα μικρά χρωματιστά λουλούδια.




Αν η οικογένεια δεν έχει τα οικονομικά μέσα για να φτιάξει βωμό στο σπίτι, τότε βωμός είναι η τελευταία κατοικία του πεθαμένου. Φαγητά, ποτά, φωτογραφίες
και αγαπημένα αντικείμενα και απαραιτήτως κεριά μπαίνουν στις σωστές θέσεις. Τα παιδιά εκπαιδεύονται από τους μεγαλύτερους για να ξέρουν τι θα πρέπει να κάνουν αργότερα όταν έρθει η σειρά τους και κάποιοι ντύνονται και βάφονται σαν σκελετοί. Όταν τελειώσει ο στολισμός, η οικογένεια περνά την υπόλοιπη ημέρα στο νεκροταφείο, τραγουδώντας, λέγοντας ιστορίες για το συγχωρεμένο, κάνοντας κοινωνικές συναναστροφές. Κάποιοι χορεύουν προς τιμή των νεκρών. Μέχρι τις 12 το βράδυ που θα ανάψουν τα κεριά.








Τότε το νεκροταφείο μετατρέπεται σε ένα πανέμορφο μέρος με εκατοντάδες κεράκια αναμμένα και όλοι περιμένουν τους αγαπημένους τους να γυρίσουν από τον άλλον κόσμο. Ποτήρια με νερό υπάρχουν παντού, καθώς και απλωμένα σεντόνια. Ο νεκρός θα είναι κουρασμένος από το ταξίδι, θα θέλει να ξεδιψάσει, να φάει και να ξεκουραστεί. Αργότερα τα παιδιά και οι μεγάλοι θα φάνε και θα πιουν, αλλά οι γιαγιάδες και οι παππούδες πιστεύουν ότι τίποτα από αυτά δεν είναι θρεπτικό αφού ότι είναι χρήσιμο το έχει πάρει ήδη ο νεκρός. Κάποιες οικογένειες περνούν όλο το βράδυ μέχρι το επόμενο πρωί στο νεκροταφείο παρέα με τους συγχωρεμένους.


Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΣΗΜΕΡΑ



Αυτή η γιορτή εξακολουθεί να είναι επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από την προϊσπανική λατρεία στους νεκρούς, που συναντούμε σε περιοχές κοντά στην Πόλη του Μεξικού, στο Τλάουακ, το Σοτσιμίλκο και το Μιξκίκ. Στην επαρχία του Μιτσοακάν οι πιο σημαντικοί εορτασμοί γίνονται από ινδιάνους της Λίμνης Πάτσκουαρο, ιδιαίτερα στο νησί του Χανίτσιο. Εξίσου σημαντικοί εορτασμοί γίνονται στην περιοχή του Ισθμού του Τεουαντεπέκ, στην Οαχάκα και στο Κουετσαλάν, στην επαρχία της Πούεμπλα.


------------------------------

Εκεί, πάνω στους βωμούς ανάβουν κεριά, καίνε λιβάνι και στολίζουν με χριστιανικές εικόνες: το Σταυρό και την Παναγία της Γουαδαλούπε. Βάζουν επίσης φωτογραφίες των αγαπημένων τους νεκρών. Σε μπρούτζινους δίσκους τοποθετούν φαγητά, προϊόντα κυρίως τοπικά, που καταναλώνουν στη συγκεκριμένη περιοχή. Αλκοολούχα ποτά ή ποτήρια με νερό, χυμοί φρούτων, «ψυχούδια» (ψωμάκια που μοιράζονται και στην Ελλάδα στα μνημόσυνα), μπισκότα, φρούτα ψημένα στο φούρνο και γλυκά από κολοκύθες.

Στο σύγχρονο Μεξικό υπάρχει μία ιδιαίτερη αίσθηση απέναντι στο φυσικό φαινόμενο του θανάτου και του πόνου που προκαλεί στους ανθρώπους. Ο θάνατος είναι σαν ένας καθρέπτης που αντικατοπτρίζει τον τρόπο που έχουμε ζήσει και τη μετάνοια μας. Όταν φτάνει ο θάνατος, φωτίζεται η ζωή. Αν ο θάνατος δεν έχει νόημα, τότε δεν είχε νόημα και η ζωή που ζήσαμε, όπως λέει και το ρητό «πες μου πώς πεθαίνεις και θα σου πω πώς (ή ποιός) είσαι».




Αναμειγνύονται οι προϊσπανικές θρησκείες με τη χριστιανική πίστη και έτσι ο θάνατος θεωρείται ότι δεν είναι το φυσικό τέλος της ζωής, απλά είναι μία φάση σε ένα αέναο κύκλο. Ζωή, θάνατος, ανάσταση είναι τα βήματα του ανθρώπου σύμφωνα με το χριστιανισμό. Σε συμφωνία με τις αρχαίες πεποιθήσεις των Μεξικανών ότι η θυσία του θανάτου, η πράξη του θανάτου χαρίζεται στην πορεία της δημιουργίας της ζωής. Το σώμα πεθαίνει και το πνεύμα παραδίδεται στο Θεό (ή στους Θεούς) σαν ένα χρέος που συμφωνείται όταν μας δίνεται η ζωή.


Ο χριστιανισμός βέβαια διαφοροποιεί την θυσία του θανάτου. Τα πιστεύω βαδίζουν σε όμοιους δρόμους ως προς το ότι η ζωή δικαιολογείται και συνεχίζεται μόνο όταν μετουσιώνεται μέσω του θανάτου. Οι Μεξικανοί «κοροϊδεύουν» το θάνατο μέσα από την πίστη τους, ίσως και μέσα από την αδιαφορία τους για την ίδια τη ζωή. Δεν τον σκέφτονται, αλλά και δεν τον φοβούνται.

Ο θάνατος μπορεί να είναι η εκδίκηση στη ζωή διότι τους ελευθερώνει από τη ματαιότητα και τα βάσανα των θνητών και μετατρέπει όλους ανεξαιρέτως σε αυτό που είμαστε οι άνθρωποι, ένας μικρός σωρός από κόκκαλα. Γι’ αυτό και «κοροϊδεύουν» το θάνατο μέσα από λέξεις όπως «κοκκαλιάρης», «πετσί και κόκκαλο» και φτιάχνουν στιχάκια και παροιμίες με τέτοιες εκφράσεις. Αυτή η στάση φαίνεται και στα παιδικά παιχνίδια, με νεκροκεφαλές από ζάχαρη, σκελετούς από χρωματιστό χαρτί, μαριονέτες σε σχήμα σκελετών, καθώς επίσης και στα κόμικς και στα παιδικά διηγήματα.





Fuente : Colectivo Balam
https://www.facebook.com/colectivo.balam



Ημέρα των Νεκρών στο Μεξικό - Dia de los muertos







Πολλοί έχουν ακούσει για την Ημέρα των Νεκρών στο Μεξικό και για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποία γιορτάζεται αυτή η ημερομηνία, λίγοι όμως γνωρίζουν την ιστορία και τη σημασία της. Όταν ακούτε γιορτή για τους νεκρούς μην πάει ο νους σας σε κάτι μακάβριο.






 Βωμός για τους Νεκρούς


Κάθε 2 Νοεμβρίου οι Μεξικάνοι θυμούνται τους νεκρούς τους με κέφι και μουσική. Γεμίζουν τους τάφους με λουλούδια και για να ξορκίσουν το θάνατο στήνουν σε σπίτια, σε γραφεία, σε σχολεία και σε πλατείες βωμούς αφιερωμένους στους νεκρούς με ζαχαρένιες νεκροκεφαλές, φαγητά, ποτά και «ψωμί των νεκρών», πασπαλισμένο με κόκκινη ζάχαρη που συμβολίζει το αίμα.



Ψωμί των νεκρών


Για τους Μεξικανούς σημασία δεν έχει μόνο ο θάνατος, αλλά και αυτό που ακολουθεί.
Σε αυτό το πλαίσιο γιορτάζουν προσπαθώντας να φανταστούν πως είναι το υπερπέραν, μέσα από αναπαραστάσεις, ήθη και έθιμα που μετατρέπονται σε διαφορετικές κουλτούρες, όλες με την ίδια σημασία, αφού βαδίζουν στον άγνωστο δρόμο που σηματοδοτεί ο θάνατος και που μόνο με σύμβολα μπορεί κανείς να τον φανταστεί.
Η Γιορτή των Νεκρών είναι συνδεδεμένη με το ημερολόγιο του αγροτικού προϊσπανικού κόσμου, καθώς είναι η μόνη γιορτή που γίνεται στην αρχή της συλλογής της σοδειάς. Το πρώτο μεγάλο φαγοπότι μετά από περίοδο μηνών έλλειψης αγαθών, όπου οι θνητοί το γιορτάζουν ακόμα και με τους νεκρούς. Η λατρεία του θανάτου είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της θρησκείας των αρχαίων Μεξικανών.







Πιστεύουν ότι η ζωή και ο θάνατος αποτελούν μία ενότητα και ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ύπαρξης, αλλά ο δρόμος για μετάβαση σε κάτι καλύτερο.
Η θυσία του θανάτου δεν γίνεται για προσωπικούς λόγους: ο θάνατος εκλογικεύεται σαν ένα κοινό αγαθό, η συνέχεια της δημιουργίας. Σημασία έχει η υγεία του κόσμου (με την αστροφυσική έννοια) και όχι η ατομική σωτηρία. Οι νεκροί εξαφανίζονται για να γυρίσουν στον κόσμο των σκιών, για να χαθούν στον αέρα, στη φωτιά, στη γη. Επιστρέφουν με έναν τρόπο που κάνει καλό στο σύμπαν. Οι ανθρώπινες θυσίες θεωρούνται σαν φόρος που πληρώνουν οι νικητές στους θεούς, για να μπορέσουν και εκείνοι με τη σειρά τους να δώσουν τροφή στο σύμπαν και στην κοινωνία.
Επίσης, όταν κάποιος πεθαίνει στις προϊσπανικές μεξικανικές κοινωνίες, οργανώνονται γιορτές για να βοηθηθεί το πνεύμα του νεκρού να βρει το δρόμο του. Κάποια έθιμα μοιάζουν με αυτά των αρχαίων Αιγυπτίων.
Περίπου τρείς χιλιάδες χρόνια πίσω κάποιες φυλές ιθαγενών στα βάθη του Μεξικού, έλεγαν πως η ζωή είναι μόνο ένα όνειρο. Την αληθινή τη βρίσκεις μετά τον θάνατο. Αυτές οι φυλές δεν ήταν τυχαίες, ήταν οι Αζτέκοι, οι Μάγια, οι Τολτέκοι, οι Τλαξκαλτέκοι, οι Τσιτσιμέκοι, οι Τεπανέκοι κι άλλοι (εικ. 3). Γι’ αυτούς τους πολιτισμούς ο θάνατος ήταν απλά ένα χαρακτηριστικό όπως και η ζωή. Όχι κάτι το φοβερό, μυστηριώδες και άσχημο. Και έτσι το γιόρταζαν όπως κάθε άλλο χαρμόσυνο γεγονός.





Τους βάζουν φαγητό για να μην πεινάσουν γιατί το ταξίδι «πάνω στους εννέα ποταμούς» είναι μακρύ και δύσκολο, μέσα από μέρη γεμάτα πολύ κρύο και αφόρητη ζέστη, όπως το Καθαρτήριο.
Το έθιμο αυτό γιορτάζονταν αρχικά το μήνα (κατά των Αζτέκων) της Miccailhuitontli (Μικαϊλγουιτόντλι) δηλαδή της «Κυρίας των Νεκρών» και ήταν αφιερωμένο στα παιδιά και στους νεκρούς.








Coatlicue (Η Κοατλίκουε) θεά της ζωής και του θάνατου


Σύμφωνα με το δικό μας ημερολόγιο, αυτό μεταφράζεται το μήνα Ιούλιο μέχρι τις αρχές του Αυγούστου. Τότε πίστευαν ότι οι νεκροί, όπου και αν βρίσκονται, επιστρέφουν στην οικογένειά τους, για να νιώσουν τη ζεστασιά της. Όταν πριν πεντακόσια χρόνια οι Ισπανοί κατακτητές προσπάθησαν να εξαφανίσουν μαζί με τους ανθρώπους και το τελετουργικό που «κορόιδευε» τον θάνατο, το μόνο που κατάφεραν ήταν να μεταφέρουν τον εορτασμό του στις ημέρες της χριστιανικής γιορτής Όλων των Ψυχών και των Αγίων Πάντων στις 1 και 2 Νοεμβρίου αντίστοιχα





Η προετοιμασία για την γιορτή αρχίζει από τις 31 Οκτωβρίου, το βράδυ της οποίας υποτίθεται ότι ανοίγουν οι πύλες για να έρθουν οι νεκροί. Στην αγορά βρίσκει κανείς καλάμια από ζαχαροκάλαμα που με αυτά θα φτιαχτεί ο βωμός ή αλλιώς «ofrenda» (προσφορά). Αρχικά σε ένα τραπέζι θα τοποθετηθούν κουτιά που θα αναπαριστούν τους τάφους και θα πρέπει να καλυφθούν με λευκό τραπεζομάντιλο ή με χάρτινο τραπεζομάντιλο κομμένο σε πολλά σημεία σαν κεντητό σε διάφορα χρώματα.

Με τα ζαχαροκάλαμα θα φτιαχτεί μια αψίδα, όπου οι γυναίκες θα γεμίσουν με λουλούδια, κυρίως χρυσάνθεμα που θεωρούνται τα λουλούδια των νεκρών. Η φωτογραφίες του νεκρού θα τοποθετηθούν στο βωμό μαζί με αγαπημένα του πράγματα, αντικείμενα βοηθήσουν την ψυχή να φτάσει πιο εύκολα στο σπίτι της.

Η ψυχή θα βρει ακόμα μεγαλύτερη βοήθεια στους παραδοσιακά φτιαγμένους βωμούς, όπου η οικογένεια φτιάχνει ένα μονοπάτι από το δρόμο μέχρι το βωμό, γεμάτο λουλούδια και αναμμένα κεριά. Μεγάλη σημασία για την ημέρα έχουν οι προσφορές του βωμού.

Απαραίτητα είναι τα ζαχαρωτά σε σχήμα κρανίου ή σκελετού, το «pan de muerto» (ψωμί του νεκρού), σοκολάτα, φρέσκα φρούτα και άλλα πολλά.

Αν ο νεκρός το έπινε λίγο παραπάνω, το μεσκάλ θα έχει περίοπτη θέση και αν κάπνιζε τότε θα τα χρειαστεί και τα τσιγάρα του.





Στα κεράσματα της ημέρας την τιμητική τους έχουν τα «calaveras» και οι «catrinas». Τα calaveras, που ουσιαστικά σημαίνει κρανία, είναι κεράσματα φτιαγμένα από ζάχαρη. Με τη λέξη αυτή όμως εννοούνται όλα τα κεράσματα που αναπαριστούν είτε είναι κρανία, είτε φέρετρα, τάφους ή σκελετούς.
Μεγαλύτερης αξίας πάντως είναι τα κρανία στα οποία γράφεται το όνομα του νεκρού στο μέτωπο και τα παιδιά συνηθίζουν να τα ανταλλάσουν μεταξύ τους (έχω δύο Carlos, πάρε ένα και δώσε μου έναν Pablo).



 "calaveras" ζάχαρης











Τα calaveras μπορεί να είναι και φιγούρες από ξύλο ή πηλό και αναπαριστούν σκελετούς σε διάφορα επαγγέλματα, μια αναπαράσταση της κοινωνίας. Φημισμένος για τις φιγούρες του είναι ο José Guadalupe Posada (1852-1913).

"Calavera Catrina"

Οι catrinas είναι επίσης φιγούρες, μόνο που είναι απαραίτητο να είναι γυναίκα ντυμένη με ρούχα του 19ου αιώνα. Συμβολίζει τον θάνατο που μπορεί να μας βρει οποιαδήποτε στιγμή. Πιστεύεται πάντως ότι η χρήση του κρανίου προέρχεται από τους Αζτέκας, οι οποίοι τα χρησιμοποιούσαν κατά τη διάρκεια τελετών ως τρόπαια. Με αυτά τιμούσαν τους νεκρούς και συμβόλιζαν τον θάνατο και την αναγέννηση.





Ημέρα των νεκρών χωρίς ψωμί δεν γίνεται. Το «pan de muerto» είναι συνήθως στρόγγυλο και θεωρείται μεγάλη τύχη να βρεις μέσα του ένα μικρό πλαστικό σκελετούλι που έκρυψε ο φούρναρης (κάτι σαν το φλουρί της βασιλόπιτας δηλαδή).






Πέρα από το φαγητό όμως και το στόλισμα των βωμών, οι οικογένειες φτιάχνουν τα calacas, μάσκες φτιαγμένες από πεπιεσμένο χαρτί, όπου τα παιδιά ζωγραφίζουν κρανία. 


Όλα τα παραπάνω είναι βέβαια μόνο η προετοιμασία…
Στο βωμό, πρώτα έρχονται πίσω τα νεκρά παιδιά. Η ημέρα είναι γνωστή και ως «Día de los Angelitos» δηλαδή «Ημέρα των Μικρών Αγγέλων». Τον πρώτο χρόνο μετά το θάνατο του παιδιού, την υποχρέωση να στήσει το βωμό την έχει ο νονός του, ο οποίος θα φτιάξει και το βωμό ως ένδειξη σεβασμού προς την οικογένεια. Πέρα από τα φαγητά και τα φρούτα, στο βωμό θα τοποθετηθούν παιχνίδια και ένα ροζάριο για προσευχή προς την Παρθένο Μαρία.




Στις 2 Νοεμβρίου που επιστρέφουν και οι νεκροί ενήλικες, γίνεται το πραγματικό πανηγύρι. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά πηγαίνουν στο νεκροταφείο για την προετοιμασία του τάφου. Το πρωί είναι αφιερωμένο στο καθάρισμα του τάφου και στο στόλισμά του. Ξεραμένα λουλούδια απομακρύνονται, χώματα καθαρίζονται και αρχίζει το στόλισμα, το οποίο περιλαμβάνει από μερικά λουλούδια έως και ολόκληρη κατασκευή αναπαράστασης με χρυσάνθεμα και άλλα μικρά χρωματιστά λουλούδια.




Αν η οικογένεια δεν έχει τα οικονομικά μέσα για να φτιάξει βωμό στο σπίτι, τότε βωμός είναι η τελευταία κατοικία του πεθαμένου. Φαγητά, ποτά, φωτογραφίες
και αγαπημένα αντικείμενα και απαραιτήτως κεριά μπαίνουν στις σωστές θέσεις. Τα παιδιά εκπαιδεύονται από τους μεγαλύτερους για να ξέρουν τι θα πρέπει να κάνουν αργότερα όταν έρθει η σειρά τους και κάποιοι ντύνονται και βάφονται σαν σκελετοί. Όταν τελειώσει ο στολισμός, η οικογένεια περνά την υπόλοιπη ημέρα στο νεκροταφείο, τραγουδώντας, λέγοντας ιστορίες για το συγχωρεμένο, κάνοντας κοινωνικές συναναστροφές. Κάποιοι χορεύουν προς τιμή των νεκρών. Μέχρι τις 12 το βράδυ που θα ανάψουν τα κεριά.








Τότε το νεκροταφείο μετατρέπεται σε ένα πανέμορφο μέρος με εκατοντάδες κεράκια αναμμένα και όλοι περιμένουν τους αγαπημένους τους να γυρίσουν από τον άλλον κόσμο. Ποτήρια με νερό υπάρχουν παντού, καθώς και απλωμένα σεντόνια. Ο νεκρός θα είναι κουρασμένος από το ταξίδι, θα θέλει να ξεδιψάσει, να φάει και να ξεκουραστεί. Αργότερα τα παιδιά και οι μεγάλοι θα φάνε και θα πιουν, αλλά οι γιαγιάδες και οι παππούδες πιστεύουν ότι τίποτα από αυτά δεν είναι θρεπτικό αφού ότι είναι χρήσιμο το έχει πάρει ήδη ο νεκρός. Κάποιες οικογένειες περνούν όλο το βράδυ μέχρι το επόμενο πρωί στο νεκροταφείο παρέα με τους συγχωρεμένους.


Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΣΗΜΕΡΑ



Αυτή η γιορτή εξακολουθεί να είναι επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από την προϊσπανική λατρεία στους νεκρούς, που συναντούμε σε περιοχές κοντά στην Πόλη του Μεξικού, στο Τλάουακ, το Σοτσιμίλκο και το Μιξκίκ. Στην επαρχία του Μιτσοακάν οι πιο σημαντικοί εορτασμοί γίνονται από ινδιάνους της Λίμνης Πάτσκουαρο, ιδιαίτερα στο νησί του Χανίτσιο. Εξίσου σημαντικοί εορτασμοί γίνονται στην περιοχή του Ισθμού του Τεουαντεπέκ, στην Οαχάκα και στο Κουετσαλάν, στην επαρχία της Πούεμπλα.


------------------------------

Εκεί, πάνω στους βωμούς ανάβουν κεριά, καίνε λιβάνι και στολίζουν με χριστιανικές εικόνες: το Σταυρό και την Παναγία της Γουαδαλούπε. Βάζουν επίσης φωτογραφίες των αγαπημένων τους νεκρών. Σε μπρούτζινους δίσκους τοποθετούν φαγητά, προϊόντα κυρίως τοπικά, που καταναλώνουν στη συγκεκριμένη περιοχή. Αλκοολούχα ποτά ή ποτήρια με νερό, χυμοί φρούτων, «ψυχούδια» (ψωμάκια που μοιράζονται και στην Ελλάδα στα μνημόσυνα), μπισκότα, φρούτα ψημένα στο φούρνο και γλυκά από κολοκύθες.

Στο σύγχρονο Μεξικό υπάρχει μία ιδιαίτερη αίσθηση απέναντι στο φυσικό φαινόμενο του θανάτου και του πόνου που προκαλεί στους ανθρώπους. Ο θάνατος είναι σαν ένας καθρέπτης που αντικατοπτρίζει τον τρόπο που έχουμε ζήσει και τη μετάνοια μας. Όταν φτάνει ο θάνατος, φωτίζεται η ζωή. Αν ο θάνατος δεν έχει νόημα, τότε δεν είχε νόημα και η ζωή που ζήσαμε, όπως λέει και το ρητό «πες μου πώς πεθαίνεις και θα σου πω πώς (ή ποιός) είσαι».




Αναμειγνύονται οι προϊσπανικές θρησκείες με τη χριστιανική πίστη και έτσι ο θάνατος θεωρείται ότι δεν είναι το φυσικό τέλος της ζωής, απλά είναι μία φάση σε ένα αέναο κύκλο. Ζωή, θάνατος, ανάσταση είναι τα βήματα του ανθρώπου σύμφωνα με το χριστιανισμό. Σε συμφωνία με τις αρχαίες πεποιθήσεις των Μεξικανών ότι η θυσία του θανάτου, η πράξη του θανάτου χαρίζεται στην πορεία της δημιουργίας της ζωής. Το σώμα πεθαίνει και το πνεύμα παραδίδεται στο Θεό (ή στους Θεούς) σαν ένα χρέος που συμφωνείται όταν μας δίνεται η ζωή.


Ο χριστιανισμός βέβαια διαφοροποιεί την θυσία του θανάτου. Τα πιστεύω βαδίζουν σε όμοιους δρόμους ως προς το ότι η ζωή δικαιολογείται και συνεχίζεται μόνο όταν μετουσιώνεται μέσω του θανάτου. Οι Μεξικανοί «κοροϊδεύουν» το θάνατο μέσα από την πίστη τους, ίσως και μέσα από την αδιαφορία τους για την ίδια τη ζωή. Δεν τον σκέφτονται, αλλά και δεν τον φοβούνται.

Ο θάνατος μπορεί να είναι η εκδίκηση στη ζωή διότι τους ελευθερώνει από τη ματαιότητα και τα βάσανα των θνητών και μετατρέπει όλους ανεξαιρέτως σε αυτό που είμαστε οι άνθρωποι, ένας μικρός σωρός από κόκκαλα. Γι’ αυτό και «κοροϊδεύουν» το θάνατο μέσα από λέξεις όπως «κοκκαλιάρης», «πετσί και κόκκαλο» και φτιάχνουν στιχάκια και παροιμίες με τέτοιες εκφράσεις. Αυτή η στάση φαίνεται και στα παιδικά παιχνίδια, με νεκροκεφαλές από ζάχαρη, σκελετούς από χρωματιστό χαρτί, μαριονέτες σε σχήμα σκελετών, καθώς επίσης και στα κόμικς και στα παιδικά διηγήματα.





Fuente : Colectivo Balam
https://www.facebook.com/colectivo.balam